“Bitti!” dersin,
Ruhu bile duymadan…
O yanlış sözü söylemiştir
Ya da…
Bir bakışta, gülüşte
Koca bir anlamı var etmiştir;
“Yerin bu bende…” demiştir, bilmeden.


Sen oradan daha ötelerdesin
sanıyorsundur oysa…
Orada değil buradasındır
Onun dünyasında;
En iyi arkadaşısındır onun,
Daha üst bir konumda.


Ama O yere çalmıştır seni bir anda;
Niyeti öyle olmasa da.
Bir şey anlatıyordur öylesine…
“Filanca şöyle dedi,
Dün falanca yere gittim.” diyordur.
Zaten o yüzden bu kadar eminsindir ya
Az önce söylediklerinden,
Kelimelerin ötesinde.


Laf arasında belirivermişsindir birden sözcüklerinde;
“Senin gibi…” diye başlayan bir cümlede
Yerini görmüşsündür arkadaşının zihninde…
Seni benzettiği ama zerre benzemediğin o kişide kaybolurken
Onu da kaybetmişsindir.


“Hadi gideyim ben artık.” deyip
Kalkmaya giriştiğinde
“Ne acelen var?” dememişsindir bu yüzden…
“Bir kahve yapayım, öyle gidersin.”


O demediklerinle öyle çok şey söylemişsindir ki!..
Onun gibi sen de ötesine geçmişsindir
kelimelerin…
“Bitti!” demişsindir…
“Yerimi beğenmedim.”