Ne çok alevdi o pırıl pırıl bahar sabahına düşen
Yeni sunmuştu kıştan dönen bahar güneşini bahçeye
Kozasından çıkmış
Kelebek gibiydi Ante...

O hayalini kurduğu gök kubbe dokunmuştu gözlerine
Sonra bakıp
Tüm hassasiyetiyle
Değdirmişti busesini o hain çiçeğe…

Sarhoş oldu çiçek sıcaklığından busenin,
Döndü başı
Bastırdığı volkanlar patladı içinden


Bilmedi yasağını kendisine Ante o busenin,
Tutamayacağı elin
Dokunamayacağı tenin
Hissedemeyeceği soluğun esaretinde


Belki içindeki sıcaklığı çekerdi içine
Yasaklanmış bahçede
Yasak çiçeğinde busenin
Doldurup taşan sevdasını dudaklarına
Dokundu dudakları
Gök kubbenin dudağının değdiği busesine o çiçekte…

Kıskançtı ah o hain çiçek
Vermedi sıcaklığı
Hapsetti dudaklarını
Emdi bütün kanını…

Eridi soldu
Kalmadı rengi
Son damlasına kadar içti
Kanından kızardı rengi hainin
Vazgeçmedi…

Düşerken o narinin canı toprağa,
O vakit duydu içinde pişmanlığı…

Artık
Nafile uğraşlar
Pişmanlığı nafile…


O afili renkler açar şimdi her bahar
Döker yapraklarını toprağa
Belki
Hayat verir diye yeniden
Aldığı cana…



Canan Korkmaz /İZMİR