Atları Bekliyorumatları bekledikçe uzuyor gölgem gazellerin arasında oyalanan rüzgar çekiyor menzili gözlerimden orada alıçlar başıboş pınarları terk ediyor bulutlar şaşkın akşamın tanıklığına arklardan sıkılan suyla dokunmuş çayırın yeşil atkısı atları bekledikçe fark ediyorum bir umudu daha hayata boş vermiş yalnız bir tavşanın gelecek bahar anne olacağını söylüyor sessizlik uzak ve tenha su kıyılarında tasını unutan köylü sevinci rüzgara eklerken ölüm bu anı denetliyor atları bekledikçe gözüm yol çekiyor göçü bir turna güz sabahlarının karı mantar damarları kışa hazırlıyor mezarlıkları iyi gelir anneme bu bağcığını düğümlerken bir çocuk ürpermişti geçen yıl biliyorum kuşlar da konmuyor söyleyin vefaya yol çıkar mı bundan atları bekliyorum müjde yastığı düşmüş terkisinden arıyor babam çığlıklar da hemşerisi oluyormuş insanın bir elma da bana gizlediğini biliyorum tandır kokuları kaşlarımın arasına sinmiş halkın omzuna sürülmüş bir ömür atları bekliyorum karanlığın ufkuna şimdilik yeniliyor yönler ama aşkı sabahla buluşturmaya beklemek mi derler Vahdettin Yılmaz Mayıs 2012 |