Zaman ve İnsan
Zaman ve İnsan
Zavallı ruhumun beşeri yurdu, Kendi âleminde düşler zamanı. Hayat ağacının özünde kurdu, Durup dinlenmeden dişler zamanı. Bir elim ekmekte bir elim kanda, O yüzden bir ışık görünmez tan’da, Zehirli sarmaşık büyür sol yanda, Sağda bir telkâri işler zamanı. Önce koca ömrü heder ederim, Sonra tek suçlusu kaderdir derim, Söğüt gölgesinde keyfe kederim, Taşır kanadında kuşlar zamanı. Düşman içimdeymiş, değil fizanda, İzana muhtaçmış meğer izanda, Doğru değişmez ya, yanlış azanda, Bir zaman bahara kışlar zamanı. Hevesler, hayaller uçmuş, nerdeler? Dün uçanlar düşmüş, bugün yerdeler. Sürülen sürgüler, inen perdeler, Başka bir boyuta eşler zamanı. Seslenir mübaşir; bu senin davan. Bakarsın zeminle birleşir tavan. Yorulunca saat akrep, yelkovan, Paslanan guruba fişler zamanı. Şefik Tiryaki. |
İzana muhtaçmış meğer izanda,
Doğru değişmez ya, yanlış azanda,
Bir zaman bahara kışlar zamanı.
Anlamlı güzel bir hece şiiriydi tebrikler selam ve dua ile.