Kaç vazgeçilmişliğimiz olacak daha
Kaç teslimiyetimiz, yarına set koyan bu günlerden?

Satırların dansı yok bu şiirde,
İmgeler mi? Hiç yerinde değil...


Kaç mey sofrasında vurdu dilimiz,
Düriyem’in güğümlerine?
’Dönülmez akşamın ufkuna’ ses oldu kadehimiz,
Gözlerimiz kapalı,
Vakit çok geç...


Hüzün koksa da nameleri,
Şarkılar söylerdik içten, ta içimizden…
Yürek esintimizle,
Hüznümüzde mutlu saydık kendimizi.


Kaç mutlu söz vardı ki,
Dokuz sekizlik ritmi kalemimizden düşen,
İç kaynatıcı şıkır şıkır oynatan kaç şiir yazdık hepimiz?


Biz acı içtik dize dize
Güzel dedik
Derinden, hissettiren.
Hecesinden serbestinde
Hüzün alıp götürdü her dizede
Hüzzamlarla eridik hep.



Oysaki hüzün değildi güzel olan,
Biz bu yolu güzel bilmiştik
Belki hayattı suçlusu vurdu hep bir yerlerinden...
Başkamız yoktu ki bilip benimsediğimiz
Acılarla yoğrulup bu yaşa gelmiştik.

O kürdîlihicazkâr bestede dediği gibi;

‘’Dertleri zevk edindik’’





Canan Korkmaz