Bir Aşk'ın Hiçlik Öyküsü - I-
Son bir tutunuştu düşmeden önce yalnızlığıma
Gözlerin çarpmıştı yüreğimin yangınlarına Sönmüyordu hece hece dökülen Saçlarının örgüsünde kalan ıssız bakışların Ne zaman kendimden sana yola çıksam Hep bir yanımda can ağrısı , bir yanımda hiçlik türküsü Kime çevirsem menzilimi yanı başımda ölürdü ’ Aşk ’ Örtülürdü bütün anılar , bütün izleri silerdi yağmur Şehir ıslanırdı sırılsıklam olmuş siluetimde Düşündüğüm kadar sevda kalırdın aklımın odalarında Aklımdan çıkartmaya kalkışsam , yüreğime düşerdin Sonra aniden bir hastalık , bir ölüm telaşı Ürkek bir tebessüm Kırık bir sabah Ayak izlerinden toplama ’ Sensizlik ’ Bir sen giderdin kaderimin en kimsessiz yanından İçimde ’ Hiç ’ kalırdı Bir hastalık gibi çürütürdü bütün düşlerimi Parçalardı ayrılığın hayalsiz yanlarını Ben Ölümü gözlerinde görürdüm ... Şimdi Yaşamak üstüme bol geliyor Bir Dağ kaçağı gibi koşturuyorum İsmini İsmimde unuttuğum ’ Aşk ’ için Anlamıyorum sarhoş olmayıda hani öyle kör kütük Söver gibi yazılar yazmayıda Altı üstü ’ Seviyorum ’ Üstünü altına getiriyorum Didik didik ediyorum bütün hayallerimi Sensizliğin en kırılgan yanında kendimi kendimle tehdit ediyorum Olmuyor Olmuyor Efsa Bakışında kalan mahşer kalabalıklarında Bir sıratın ucunda Bir israfilin dudaklarında Ölümü beklemek değil Canımı acıtan Hani kalemi kırıp Bir yanında ’ Sen ’ Kendime ’ Hiçlik ’ yazmak Sonunda ise ’ Aşksızlık ’ Kalmak /... Olmuyor Efsa , Olmuyor Bir satırın sonunda nokta koymadan ölümü sende gizlemek Kendimi ölümlerle kuşatıp kendim dışı kalmak Birine bakarken bir şarlatanın suçunu üstüme alıp Bir ömür kendimi sensiz bırakmak Olmuyor seni bir romanın en son sayfasında Vedasız vedalara mahkum bırakmak Efsa Dudağımdan dökülen tek cennet , gözlerimde kıyamet Dudaklarımın en çok gizlediği isim , Şimdi hangi yağmur temizler Hangisi Aşk der Hangisi Ölüme ’ Biz ’ der .../ Muhammed Yalçınkaya |