en çok akşam üstleri kararır evlerin çatıları
tıkalı bacalar utanır gökyüzünden
yorgun düşmüş binlerce iniltili ruh
evladiyelik bir sızıyla dokunur kapı kollarına
odalara kapanan canlarda
başını alıp gitmeye hülyalanır çile...



bana kendi göğünden kırlangıçlar getir
incecik burada bulutlar
üşüyorum kardeşim
üşüyorum
bağrımda alacakaranlık
bir şefkatin merhametini bekler
ulur da ulur
uludukça söner şehrin ışıkları
dertlenmemi duymaz yollar
sesim dağlara çarpar kaybolur sisli ormanda
iç çekişime bulanmış yapraklar
yalnızlığa meftun
sırrını insanlara vermeyen
sükûtu isyanlarla
sıtmalı gibi titreyerek
dökülür
mevsimlere küskün

her zerrem genzimi yakan közlenmede
tenim kınalı bir nehrin serinliğini ister
cam kenarı uykulara dalmadan
rüzgâr küllerimi bilinmeze savurmadan
bana yaşlı çınarın bağışlayacı erdemini getir


bana gözyaşını getir
tatmadığım yaşlarla ağlayayım
tuzlamak için bir ülkenin belleğini

çipil gökyüzüne bakan şu ihtiyarda
insanca yaşamadan ölme korkusu
şakağında elleri kelepçeli gençlerin türküsü
hangi yılda unutmuş savaşını
bana beklemenin sabrını getir
ben bozkırlardan toplarım çocukları
kahkaha atmak seninle olsun
sen bana bahçeleri anlat
hatırladığım oyunlar azalıyor
mızıkçılık yapmam yemin ederim
bana düşlerini getir
ikimizin uçurtması da en yüksektedir kimbilir

bana merhem getir kardeşim
ben yaralarımı şiirlerle avutayım
aşk için yanan dizelere dökeyim yükümü
sen o insan gözlerini getir...