Keşke hiç büyümeseydim
Rüzgar ellerini saçlarımda dolaştırırken daha huzurluydu benliğim
Yüreğim oyun arkadaşlarıma aitti
Ve en çok payda ’annemindi’

Keşke hiç hayatın zehir zıkkım hallerini görmeseydim...
Uçurtma uçururken delice,
rüzgarın savurduğu uçurtma,yüreğimi çılgına çevirirdi
O kadar çok severdim ki rüzgarı
Aslında onun yaprakların düşmesine sebep oluşuna aldırmazdım

Çünkü rüzgar sadece benim arkadaşımdı...

Nereden bilebilirdim ki
Hayatın da beni aşık olduğum uçurtma gibi savuracağını

Şimdi annem tanıyamıyor dizinde uyutup
Yüreğinde büyüttüğü kızını
Salıncakta sallanırken gülen gözlerimin
Neden ve nasıl yaşlara teslim olduğuna hala bir kanı getiremiyor

Paylaşamadığım tek şey sevdiklerimken
Ellerimle onları yüreğimden kovup;
Kapılarıma kilit vurduğuma inanamıyor...

Çok severdim önceleri,
yüzüme masumca yağdığına inandığım yağmuru
O’nun sokakta kalmış insanları hasta ettiğini
Sırılsıklam hayata teslim ettiğini öğrenene kadar

Aslında kırgınlığımın sebebi,
Güvendiğim,sevdiğim her şeyin zarar verici yanını görmemdi
Kızgınlığım kendime en çok
Gözlerimi yalnız iyiliğe doğrultup,
kalp gözümü kapayışımdandı yaralarım...

Şimdi ne saçlarımda dolanan rüzgar,
Ne de masum yağmurlarım var
Görmek istemediğim sırılsıklam hayata teslim edilenlerdenim
Ve kilit vurduğum kapılarımın ardında
Yalnızlığıma esirim...