Umut astığın gülüşlerin kayıp
Yüzünden parça parça dökülüyor hüzün
Döktüklerini toplayamıyorken henüz

Yâr yamacı yalnızlığı
yetim,
yitik
Bir o kadar silinmiş mutluluk yüreğinden

Bakışlarının değdiği yaz üşüyor
Yaz ki denizin kıyılara en suskun olduğu mevsim
Geçişlerinde sızının sardığı güz/kıyamet

Selasız öldü gülüşler
Ardındaki çocuk dışında
Yağmurlarını armağan etmedi kimse

Seyir defteri de boş sevmenin
Sev/meyi beceremedi
Sev diyen kimse sev(e)medi belki de

Zeval olunmayacak elçisi;
hasret mi yüreğinin
Vuslatın iz düşümü suretinde

Aynada gördüğün sen misin
Gördüğün yoksul ,
mutluluktan yoksun gülüşlerin
beyaz yalan zulasından eksilenler mi
Ve sen hala eksik misin ?

Saklında kalan yaralar sağ
Hala sağırsın
Çığlık çığlık sustuklarına

Umut astığın gülüşlerin kayıp
sedasız,
usulca,
Ört üzerini tozlanmış şiirlerin

Şairliğin sende kalsın!

kaleminin deftere değen yanını;

yaşamazsan ’her şair şizofrendir’
yaşarsan ’her şair ütopik kahraman’

İz bıraktıklarını ezberleyen sen
Ezber bozan sancımalardan,
iz bırakıp kanayan da...