’’Hayatın en hüzünlü anı,mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır’’.. Mayakovski

oku;
yağmur ve hüzün bir de yüzün
ne kadar yakışıyordunuz geceme
mahşer kalabalığı yalnızlığım zirvedeyken
tuvalime yansıyan gülüşünle
iki tek atalım dedik
kum saati vaktinde..



dinle;
ne alaturka radyoda çalan eser
ne kemanın içli ağlayışı
ne de neon ışıklarının yanıp söndüğü
sokak aralarında
edepli kadınların attığı kahkahalar da değildi
beni tarumar eden
evcil acılarım var
duvar gibi ördüğüm
mutluluğuma engel..




yaz;
efsunlu gecede herşey doğal akışındaydı
müptelâsı olduğum kayıp adam
yıldız gibi kaymayıp
sığınağım olmalıydı
ah! cigaramın dumanı
tan ağarmaya meyl ediyor
arzular yine şelâle
ley-li duygular zihnimi bulandırıyor
farzet ki yarım kalmış şiirim
beni de sen yaz..




karar;
aşk! bacağı kırılmış bembeyaz bir tay
yelelerinden tutunarak sonsuza ulaşmak
içi boşaltılmış hayal
katli vaciptir artık
tüm duyguların hatrına
ruhuna el-fatiha..




Özlem’ce