Tam tersine
Büyüdükçe daha çok hatırlıyorum.
Oysa sen demiştin
Bırak!
Bazen izleri yerinde bırakmak gerekir.
Çünkü dokundukça
Başka bir kabustan uyanıyorum
Korkarak anneni aradığın
Ama hiç bulamadığın...




-Tarçınlı mevlüt şekerleri
Güvercin yavruları
Tam yedi gün
Parmaparça nefes alıp vermiş
Yapayalnız ev balkonlarında.
Ve bağrış çağrış
Kapı önü kalabalığı.
Hep eksiksiz.
Hep gözlerimin içine bakan...-
Bu kadar dürüst olmaya hakkınız var mı?




Bu yaprak önümüze düşünce
Ağlayacak gibi oluyorum
Keşke beni böyle görmeseydin.
En çok betona düşen yapraklar diyorum
En çok onlar ölüyor.
Sonra daha az özlerim diye
Kapatıyorum gözlerimi
Seni öyle öpüyorum.
Bana sımsıkı sarılıp
Diyorsun ki
Senden önce ölürsem
Benim için dua et.




Hayatta bir tarçın kokusu var
Biliyor musun?
Ve ne garip
Buna rağmen yaşıyorum.
Kan revan çığlık izlerinden
Bir nilüferin köküne sızıyor
Orada gizleniyor az biraz
Umudum.
Bu umut
Hep burada kalsın.
(Benim umudum sendin)




Bugün Şubat.
Bugün otuz dört yaşındayım.
İnsan büyüdükçe
Yaraları da büyürmüş.
Şimdi ne zaman ağlamaya çalışsam
İçimde çok acıyan bir yere batıyor
Sana verdiğim söz.
Senin için dua ediyorum.









kıyıdaki adam
beykoz 2012