Delik deşik tereddütün çocukları
Şu Ağrılı, şu Sivaslı, şu da Ankaralı!
Enstrumental çalabilmek hayalinde çöp bidonları...
Benim gibi biraz;
Elimde kağıt kalem, bir bank da sana yazıyor olmalı!


Olmak mesele değil, oldurmak haricinde,
Aynı ismi paylaşmaktan kavgalı pideciler gibi,
Un döküp, daha fazla yufka açmalı!


Gereklilik de bir zulüm, bir harfatası olmalı!
Mesela gererken bir şeyi, ek bir sevdası kalmamalı!
Hani giderse şimdiki sevdiğim, dönerim diye eskisine
Hiçbir şey olmamış gibi sanki!


Sanmayı da o an ki hata bilip,
Davulun tenorsuz halinde,
Gömleğinin ilk düğmesini açmaktan utanan kızları düşünüp,
Sevdi mi insan, susmamalı!


Ama bir hata, belki de ezelden alın yazısı!
Ben sevdim mi, anlatırım sayfalarca,
Sanki gereklilikmiş gibi tüm insanlara,
Hissettiğimi dökerim mısralara, satırlara.


Şimdi elimde ne kağıt, ne de kalem aslında!
Herkes gibi biraz sarhoş ve biraz da muamma,
Adını koymak için kafa yorduğum şiirin sonunda
Seni düşündükçe seviniyorum aslında!


Ne kadar da çok ünlem ve gereklilik varmış, hayat zor işte!
İsminini koymayı sona saklamadığım şiirler içinde,
Öpüyorum gözlerim kapalı seni
Ve dinliyorum buğulu sesini:

-’Bu şiir de olmamış, ikinci defa okumadığın için değil mi?’




.