Ucu Yanık Mektuplar


Yine efkâr vuruyor yürek kıyılarıma
Acının koynunda kundaklı kaybolan yıllar
Zifiri bir gecede gözlerime kepenkler çekiyorum
İçime yağmurlar yağıyor
Islanıyorum iliklerime kadar
Yokluğun sarıyor, üşüyorum
Kara bulutlar geçiyor üstümden
Şimşekler çakıyor beynimde
Yıldızlar ve ay dede evine çekilmiş
Her yer karanlık
Şafağı bekliyorum


Hayat sahnesinde rolüm büyük
Yorgunluk ve can kırıklarım var
Her gecenin bir sabahı
Dimdik ayaklarımın üstünde kalmalıyım
Yarım kalmışlığımı irdeleyip
İşlemler yapıyorum
Toplayıp çıkarırken
Elde kalan sensizlik


Yokluğun gözlerimi öpüp
Ellerimi okşarken
Umutları şiir bohçasında tutuyor
Yana, yakıla hayata mektuplar yazarken
Yorgunluktan mecalsiz kalınca
Şiirlerin gölgesinde soluklanıp
Hiç bıkmadan
Yine bize hayata dair
Ucu yanık mektuplar yazıyorum



ASMEROZ-62
GÜLŞEN POLAT
_____________________________________________________


Olanca gücümüzle bekliyoruz aydınlığı getirecek, umut dolu şafakları. Her darbeye karşı yine de dimdik durmak zorundayız!.... kaybetmemeliyiz kavşakları. O zaman türkülerimizin şarkılarımızın hazzı ve hoş nağmeleri hissedilir, yitik sevgilerimizi yepyeni coşkularla yeniden bululuruz. İnsanı ihmaleden, görmezden gelip aşağılayan, binbir dolap çevirip desiselerle aldatan, "sözün gelişi" insandan, daha doğrusu kendini insan sananlardan, verdikleri zararların, yaptıkları zulümlerin hesabı sorulur.
Yine duygulandırdınız beni bu güzel ve anlamlı , hüzünlü şiirinizle Gülşen kardeşim. Her zaman güç veren, ilham ve coşkular yansıtan bu çalışmanızı da zevkle, beğeni ile okudum. Tebriklerimle, tüm umutlarımızın gerçekleşmesi dileklerimle selamlayıp kutluyorum değerrli dost şairim Gülşen hanım sizi. Kemal Polat