sen benim söylediğim hüzzam bir şarkısın
dilimin usanmadığı
kulağımın yadırgamadığı
en içli makamsın
aşka notalanmış bir ırmaksın

bilirsin hüzündür hüzzam
içlidir
ağlanır
ağlatır

sen benim ağlamaktan caymadığım
gözyaşımsın
hüzzamsın..

sen bensizliğe alıştığından beridir
kendi yokluğuma küfreder oldum
’neden yoktum, neden yok oldum’


sen bensiz günlere meze oldun
ben yokluğumuzdan sarhoş

ve soruyorsun
neden mi sevdim seni?
hiç neden aramadığımı anladığım zaman
zaman senden ibaret olduğu an


şimdi pişmanlık
üzerime gerilmiş alevden bir ok
geri dönüşü olmayan bir yaydan fırlayan
geçmiş ve gecikmiş zamandan başkası değil


ne çok düştüm
aşkın(ın) ayağına takılıp
mutsuzluk kaldırımlarında parçalanmak için

böyle bile bile acıyla kıvranan
sevişir gibi savaşan
ikimizden başkası değil

ne varlığın
ne yokluğun
ne mutluyum
ne mutsuzum

sen bana mesafeler açtıkça
ve barikatlar kurdukça düşlerime
hissizleşiyorum aşk’aydınlığına

istersen yine gel
istersen dağıt yine dalgınlığımı
ben ne zaman toplasam içimin karma/şıklığını
öç alır gibi seviyorsun

gözlerim senindir
bakışımın yönsüz olduğunu bilmiyor musun
senden taraf/ bertaraf
tavaf tavaf sana evrilip
bir sana
bir seni görmeye koyulduğumu


seni sevmek bir yağmur dönencesidir
bir rüzgar gülüdür içimde
estikçe dağıtan
dağıttıkça dağılan bir aşktır seni sevmek

kanamalı bir hastanın dudaklarındaki kuruluğa şifa
bir damla su gibi aziz ve can veren bir nemdir/gözlerin
ve bana çektirdiğin cefa... nimettendir..

nimettir..

coştum yine sevginle
senin bunda hiç mi payın yok!
yoksa sen zalim misin?


beklemeden
bekletmeden
beklemezken
beklemiyormuşum gibi
sen bana habersiz gibi
baskın yemiş gibi
suç üstü yakalanmış gibi /gel
seveyim... severim...

seni sevmek akıl işidir
zor bir zanaat edindim
-ki ben delirdim

ben ne zaman bu kentten geçsem
efsununa çarpar bedenim yine sana kederlenirim
senin için bin defa delirsem, inan işten değil...

umudum devrik bir lider edasında
iktidarına yenik düştü muhalefet özlemlerim









fulya/nisan2012