Abdal Şiir
ben kuyuları bilirim
toprağa bayram suyuda suyun şıpırtısını dinlerken öldüm... bahçemde iyi niyetli çiçeklerim vardı bana küsmemişlerdi daha özendim çiçeği özümseyen arıya balına mı susadım ip bağlıyor kalbim yapraklara toprağı ben oldum çiçekte ben semadan kıpırtısızlık döküldü üzerime Tanrı salıncak cinneti gözlerime baktı ne muhteşem merhamet merhamette yanmak ne muhteşem saadet canıma nazarlık hüznümün dansı rüzgar çıktı tenimin renginde kalan eski bir acıyı dağıttı zamana dünya küçücüktü türküler kocaman acım bir pencereden geçerken bir kadın kirpiğini kıpırdattı beni sev dedi adama sarılınca adam bulandı kadına bir oldular benim acım da yıldız yakılan türküler duyulurken dağların ardında yol gösterdim şiirini arayan şaire ömrümü her gün anlatsın diye değdim saçlarına imrendiğim öyle çok şey var ki şu dünyada |
Anladım usta ve öptüm yüreğinden usulca...