görenler de sanırlar ki ben kendim
suçlusuyum bu kör yalnızlığımın
sanırlar ki, kasten rıza gösterdim
içinde yüzmeye bu ıssızlığın.
ben örttüm sanırlar kepenklerimi,
sokakları ben boşalttım sanırlar,
ben kovdum sanırlar sevenlerimi
ve bana zıt – dışlanmış tüm tanrılar.
ben susturdum sanır onlar belki de
klaksonları, ezanları, çanları…
ben kestim çılgın kent sahnelerinde
uçan nağmelerin kanatlarını;
sanırlar ki, sanki benim yüzümden
doğmuyor ay göçkün göğün göğsünde
ve sanki bilerek yasakladım ben
rüzgârın neşeyle gülmesini de.
tekin mekânlarda sürünen duman
vampirleri bile titretir tir tir,
ıssızlığın girdabında boğulan
böylesi yalnızlık görülmemiştir:
ne çağrı, ne yankı, ne de pırıltı
en ölmüş hali bu bitmez gecenin;
görenler sanır ki, bu yalnızlığı
ben özel yarattım, sırf kendim için.