adın düş/tü gecenin bir yerlerinde
bedevi aklım su dedi
nehirler boşaldı
yanağımın çöllerine
sabahın meltemine salınmış sesim
kahrın terlemiş kirpiğime
kime ne


adın tekrarlanır adımla yanyana
ben söylerim defalarca da
adın utanır adın yorulur semaya
yine kin asmışsın ön balkonuna
nefretin gözlerinden öpmüşsün
açıp perdelerini
pervazında infaz etmişsin
susuz güvercinleri

adın doğrulur
adın düşer aynı hızla heceye
koynuma kanar masumiyetim
oturur yamacıma
kendi dilimin boynunu keserim
bilmezsin
boş beşikler gibi yüreğim
kalemine kurban ettiğin
son ninnisini söyler
kıyametinin

cümle kapısından çıkmışım
penceresiz evinin
aramaz mı geçmişi yüreğin
sormaz mı
özlemez mi beni
çocukluğun gençliğin
yüzünde taş kesilmez mi
merhabalarım nasılsınlarım
adım dokunmaz mı
dost meclisinde kulağına
yapışmaz mı sözlerim
diline damağına

gün gelir ecel gelir
adın son kez gelmez dilime
susma vaktidir
sükun gerekir
unutma
gülü gönülde tomurcuklanmayanın
adı akla zor gelir

ya da böyle hecelenir

ve/fa/sız