utangaç ama zorba şiir
Ben kar kokulu bir güne uyanmıştım oysa
Gidişine anlam vermeye çalışırken şimdi Kar sıvıyor bir el sol yanıma Sahi ayrılıklar da dahil miydi aşka? Tutmalıydım elini diyorum, kendime Hatta zincire vurmalıydım ayaklarını Gözlerini gözlerimle işgal etmeli Tüm kalelerini zaptetmeliydim Ve burcuna dikmeliydim bayrağımı Ki bilsin herkes ’’ benimsin’’. Diyemedim…affet! O iki kelimeyi hapsettim dudağıma Belki , parmak uçların dokunsa Eline düşerdi sevda, tutar öperdin Tutar baş tacı ederdin de Bulutlara değerdi hep saçımız Yağmur bile ıslatmazdı gözlerimizi Yağmur bile utanırdı ağlatmaya, ağlamaya Ama… Gidişine şiirler yazıyorum şu anda Gelişini umarak Söz veriyorum çaresizce kendime ve sana Dualarımın arasına bencil arzular serpiyorum Fazla da açığa çıkmasın diyerek –hala- Hala utanıyorum arsız sevişlerimden Söyletme beni sevgili Dönersen Bir daha gidemezsin! |