Kötü hissediyorum evet. Kendimi yetersiz bulmam için sebeplerim var. Gözyaşı dökmek için sebeplere sahibim...

Ben hayatım boyunca sevilmeyi bekledim. Sevmeye hep hazırdım. Beni sevsin sevmesin, elimden tuttuğuna inandığım her insanla paylaştım yüreğimdekini.

Halbuki yüreğimdeki o kadar değerliydi ki!

Çok uzun sürdü anlamam.. En değerli bendim, benim için benden daha değerli kimse yoktu, olmamalıydı.
Çünkü ben olmazsam, kimse olmazdı.

En azından benim için, kelebekler çıkmazdı kozalarından..
Mesela çiçekler açmazdı..

Mesele "bendim". Bir şeyler kanıtlanmalıydı,
Ben değerli olduğumu kanıtlamalıydım...

"Beni de sevebilirsiniz. Hey, beni de sevin.."
"Bakın, benim bunun için nedenlerim var.
Kocaman bir yüreğim var. İçinde size de yer ayırabilirim.
Benim kocaman bir yüreğim var!"


Karşılklı ya da karşılıksız, insanlar birbirlerini hep kabullenirdi. Arkadaşlık, sevgi...
Her daim elleri birbirleri için bir destek sebebiydi.
Tökezlerdi biri, diğeri tökezleyen kalksın diye yardım ederdi.
Ben hep tek başıma kalktım ayağa!
Tutunamadığım yerde, Yaradan uzattı elini!

Ben hep yalnızdım.
Yalnızlık Allah’a mahsustu ya, beni de bir başıma bırakmadı hiç.
Ben hep yalnızlığımı yalnızlıkla paylaştım.
Hep paylaştım!

Kocaman yüreği olan insanlar, ya çok seviliyorlar.
Ya çok sevilmiyorlar.

Kimileri biliyor sevildiğini ya, kimisi öğrenemiyor yıllarca neden bir kalbe sığamıyor hiç.
Ben bu cümlelerin hep virgülden sonrasına zincirlendim!

Kocaman yüreği olan insanlar, o kocaman yürek içinde kaybolup gidiyorlar.
Eşlik edeni..
Sevgili mi?

Şimdi belki!
Mazide hayır!

Mazide beni bende bıraktı kimileri... Hâlâ bir yanım çocuktur benim.
Kendime hiç güvenmedim, ben kendimi hiç sevmedim!

Kendime ayırmam gereken bütün sevgiyi ben, dost bildiklerime verdim.

Dost bildiklerim!
Nerdesiniz... Neden bırakıp gittiniz?

Asena Gülsüm Güneş