Mevzu değil, elbet gücenmeye de alışırım
Kuşların kanat çırpmamasına, ötmemesine, yaprakların rüzgâra yenik düşmesine, toprağa merhamet göstermemesine alıştığım gibi
Alıştığım gibi sessizliğine, sessizliğinin seslediği gürültüye alıştığım gibi
Gücenmeye de alışırım, yaralamaz beni
Yaralamaz beni beklemek, bir kapı eşiğinde ve soğukta
Ayaz nedir bilmem, üşümem, yaralarıma sürünür bir üşümüş kedi
Biz diyorum, -biz- hani sensizken yarattığım biz iki sevgili
O iyileşmeyen yaraları dağlarız
Ayaz da izler bizi
Alışkanlıklar otobüs duraklarında kalır, seni beklediğim
Ya da uzandığım çimenlerde, gülümseyerek
Hani kitapları yüzüme örterek güneşi kışkırttığım öğle vakitlerini
Özlemem
Seninle geçirdiğim o eski günlere, ben artık özlem demem
Mevzu değil, gücenmek alışsın yaralarımı sarmaya
Biz, -biz- olur
Soğuğu da basarız, alışkanlıkları da bağrımıza

Asena Gülsüm Güneş