Dolu...
O kadar boş şey konuşuyorduk ki,
Biz onca Dolu’yken… Zaman Boşa geçiyordu, Biz ağzına kadar dolarken… Neyi anlatıyorduk birbirimize? Hangi hikayeydi bu oynadığımız… Masallarda oyalandığımız… Hiç gelmeyecek bir Roman’ın Kahramanıydık, Hiç kavuşamayacak iki sevdalı… Biz boşa konuşuyorduk, Ve zaman isteğimiz dışında ilerliyordu Kendi istediği gibi… Konuşmayınca da geçiyordu işte zaman, Her şey bizden bağımsızdı… Yüreğimi bozguna uğratmış yitik savaşın kahramanı, İçimden terk etim bu şehri, bu sokakları İçime sakladım solukları Soluk soluğa’yım… Ağzına kadar tıka basa doluyken biz, Boşa çıkıyorduk yine… Bomboş kalıyordu ellerimiz arka sokaklarda, Yüreklerimizde acılar doluyken… Geldin, gittim işte… Yine boşa çıktık. Bir avuç toprak sonumuz, Biraz dua, biraz rahmet, belki biraz da azap… Ve yağmur yağınca toprak kokusu yok artık, Çamur sonumuz… (OnAltı-Şubat-İkiBinOnİki*10:25) Nevin Akbulut |
Çamur sonumuz…
Öyle bir Dünyaki, savuruyor,dağıtıyor,toplanmak için fırsat vermiyor.Biraz gayret biraz zahmet
ve...bol bol Dua...
Yürekten Tebrikler...