beyaz güvercingeri dön. söz. bu son. dizlerimi tut dolan belime tırnaklarını dişlerime düşlerime tak tırman gözüme vardığında dur. sendelersen tutun kirpiklerim seni de çeker onlar... yağmur suyunun yıkamadığı korkuluk. nefes al. tamam. zor olmayacak. istersen seyret biraz ister son bir şiir yaz söyleme bilmeyeyim sonra vedalaş. bak bu kentin güvercinleri ne kadar beyaz. tanıştım onlarla ben onlara çok danıştım ben onlara karıştım sen bilmezsin/ onlar... alışkınlar bu sonlara. hadi artık düş bitsin bu bitmişliğim bitsin bu bitmemişlik bırak kendini boşluğa iki mısra arasında bana bir boşluk bırak olur ya bir gün yine sana yazarım: "benim gözümden... babam düşmüştü ilk." JD |