kadın hakimi oldu sonunda
kendi yabanıl övüngenliğinin
kırdı kendine kalemi
kalbindeki kamburu
bir deveye yükledi
çöl oldu düşleri

pes etmedi…

hüznü gülüşe döndükten sonra
açıldı bir jiletin koynuna sakladığı kesikleri
her elinde bin kağıt kesiği
onları da yaradan saymadı
yine yazdı

her yer kırmızı...

yani iflah olmaz yaralar almadı
yaralanmayacak denli zırhlar kuşandı
üşümedi
çünkü
bir adamdan bir diğerine
çıkmadan o yolculuğa
üstüne hep kalın şeyler alırdı
inanç ve güven gibi
ama onları da hep
o zırhın altında sakladı

ağırdı…

her gece yerçekimsiz bir düzlemde
yani bulutların da üstünde
ip atlardı
evet
kendini ipini yine hep kendi sallardı

takati kalmadı..

içindeki kafesler ve ruhtan sıyrık o ten
girdiği her sokağın tortusu
tutkusu olurdu

ruhsuzdu…

ve yine kendi kaldırımında
yalınayak basardı Arnavut taşlarına
her adım kuşku tarlası
her adım soğuk
istediğinde bedeni bir kanat sıcaklığı
üstüne üşüşen kargaları
yine hep kendi kovardı

yanıldı…

kadın
yüzü çıkmaz sokaktı
bulamadı
ne olursa olsun o sokağa dalacak
o sokakta
sonsuza dek kalacak
o kararlı adamı

yani kadın...
hep kendine kadındı!

jir-fhrn