İnsanları izliyorum masamdan
Masalımdan değil
Masamdan
Ninnileri bilirim ben çünkü
Anamdan;
"Çamlıbel’den indim yayan.
Dayan dizlerim dayan.
Bey babası gelmiş Şam’dan.
Nenni ninni nennu..."
Son kelimesi Karadeniz’den
Burnu uzun
Çocukluğumu öldüren
O selsi şehrin sesinden


Şüphesiz ki annem de
Öleyim istemezdi
Bileği çekiç ardı güven babam gibi
Aile ki o usta mimarıyla
Nuh’un tasarladığı bir yelkenli
Rüzgarında yaratılmış
Çocuklarının seyir defteri

İnsanları izliyorum masamdan
Her biri yaşamaya
Alışmak gibi iyi niyetli
Ben de öyleydim
Demeyeydi kulağıma
"Masa da masaymış ha!" diye
Orhan Veli
Sahi iyi niyet neydi? Emek gibi.
"Selvi Boylum Al Yazmalım"
Senaryosu önceden kurgulanmış
Karmaşık bir animeydi

Ne diyorum Allah aşkına ben!
Her kurgu senaryodan önceydi
Fakat yakışıklı bir jön
Sana yaşıyormuşsun gibi hissettirdi
Gerçek sandığın her şey sahteydi
Öyle ki ışıklar açılıp
Sinemadan el ele çıktığın
O ana kadar
Fragmanına aşıktı bütün alkışlar

Ellerin nerdeydi?

Esas kız öldüğünde
Ölecekti zen bahçesinin
Şiirleri de
Nee? Yoksa ölmez miydi bir şiir?
Kalemini eline alamadığında
Anlar Şair
Neden öldürdüğünü
Öyle uzaktan uzaktan sıktığı
Gümüş kurşunlarla
İmgeden diktiği
O voodoo bebeğini

Şiir kurgulanmaz
Kalpte hızla hissettirirdi
Kalbinden his ettiğimdi
Bir S eksik
Evmiştim çünkü ben seni
Ev bilmiştim çatısızlığıma
Beni bildiği gibi
Yetimliğinin bir bahçe

Hani ellerin nerde?

Çok düştüm ben
Hayat zaten kadınlarıma
Hep bi kaygan zemindi
Cilası senden
Ya da kendiliğinden
Birileri tutunmalı dedik
Şiire, şarkılara ve maviye
Emanet eder gibi
Sahiplendiği bir kediyi
Hiç okşanmamışların
Keşfedilmemiş cennetine

Kedi pusetin nerede?


GunAşk Ran’ca

Jir..