Dün bu şiiri yayınladığımda, hiç bir şey anlatmayan, karman çorman bir şeydi. Aslında o haliyle yayınlamamın nedeni, hayatımda yazdığım ilk şiirdi ve ilk yazdığım şekliyle yayınlansın da nostalji olsun, amacındandı. Ama o kadar da kötü şiiri nostaljiler bile kabul etmiyor ki...ŞİMDİ AZCIK DÜZENLEDİM DE YENİDEN YAYINA VERDİM... ŞİİRİN HİKAYESİ DE ŞÖYLE:
Yeni evliyiz. EŞİME DELİLER GİBİ AŞIKTIM VE EŞİM DE DÜNYA GÜZELİ, GENÇ BİR KADIN... Fakat, bir kız bisikletle dolaşıp duruyor, hep karşılaşıyoruz, her karşılaşmamızda da gülümsüyor bana; "tamam Kemal, bu kız sana kesik," diyorum. Ama kızın gözleri üzüm gibi simsiyah, kirpikleri de mübalağasız söylüyorum, bir karış. Öyle bir kızı başka yerde göremezsin yani. Felaket hipnotizma olmuşum kıza. Bir gün, yakınımdan geçerken, dedim, "bakar mısın!" yavaşladı. "Haydi o bisikletle birlikte gezelim. Seni önüme oturtup gezdireyim şöyle bir..." BEN BU LAFI ATTIĞIMDA KIZ SURATIMA BAKIP NE DEDİ BİLİYOR MUSUNUZ? 50 ŞANS VERSEM, GENE BİLEMEZSİNİZ. BEN SÖYLEYEYİM: "Aa, Kemal abi, ne kadar ayıp!" EVET, AYNEN BÖYLE DEDİ. KEMAL ABİ, DEDİ. Aldı mı beni kara kara düşünce. Kim bu kız, kim... Neyse çok geçmedi, kayınvalideye yakın akrabaları misafirliğe gelmiş, ben de hanımı almaya gitmişim, gider gitmez, bana dediler, "misafirlere bir hoş geldin de..." Girdik misafir odasına, başladık büyüklerin ellerinden öpüp, klüçüklerle tokalaşıp, "hoş geldiniz!" demeye. Derken genç bir kız ile tokalaştığım an, kimi göreyim? Tabii ki bilirsiniz artık; o kızı. Aynen karşımda oturuyor. Ben ise mosmor olmuşum, merasimi hızla tamam edip fırladım dışarıya, tabii hanıma da gelmesini işaret ederek. Hanım geldi, ben başladım itirafa... Hanım da kızmak yerne gülme krizine tutuluca rahatladım... Bu iyi belirtiydi, boşamayacaktı beni... Neyse, uzatmayayım, hanım kuzenini çağırdı, "Kemal abin sana böyle bir şaka yapmış," diyerek kızcağızı benim öyle şakalaşmaları seven biri olduğuma ikna etti de, ucuzundan yırttık... Bu şiir, o dönemde, o kız için ve o kıza duyduğum ilgiyi ’ti’ye almak için yazılmıştı... BİR DAHA DA "VALLAHİ BİLLAHİ HİÇ BİR KIZA LAF ATMADIM..."

Unuttum,
yok belleğimde yüzün.
Seni hatırlayabileceğim bir ismin,
yok, bir şeklin şimalin,
kimdin, neydin, vallahi unuttum.
Hatırlayışım karagözlerinden,
uzun kirpiklerin arasından kapkara bakardın,
bir bakışınla,
beni sana yakardın...
hepsi o kadar işte,
o gözleri bir türlü unutamadım...
Şimdi görsem seni ve tanıyamasam da,
gözlerinden mutlaka bilirim.
Zaten seni karagözlerin için sevmiştim...
*

senden sonra,
... tapınır gibi sevdim karagözlüleri,
adını hep karagözlüm koydum şiirlerimin,
hep karagözlüm şarkıları dinledim…

*

önemli olan şey,
seni tanımış olmak mı,
seni özlemiş olmak mı?
öyle ya da böyle
bir ara gönlümü kaptırdım ya sana,
seni şimdi öneme haiz kılmak hakkım ...

*

kendini yok ettin hayallerimde
konuşsak,
eminim anlarsın sevmemden
var edersin beni bir yerlerinde...

…