...










Görebilmem lazım, ölebilmek için acıyı gözlerinde
bazen güneş karartabilir, sinirli de olabilirim
ama sen hiç takılma böylesine ufak tefek şeylere
sen kırılsan da, ben parçalarınla seni sevebilirim.


Şahit olur inancını yitirdiğin bulvarın köşesindeki tuhafiyeci
birkaç mezar olur arkasında her zaman camilerin
bizim camilerimizin, toprak kokulu taşlarla çevrili hani...
Bir de sabahın ilk ışıklarında gazetelerimiz olur, mürekkep kokulu
saçlarını yayıp omzuna, tahta sandalyene oturdun mu;
aşkı o an sen zannederim.


Ne kadar şair varsa bir kentte, oturur aklımın başucunda geceleri
bedavaya çalışmaz, yazmaz hiçbiri hemen hemen
senin gözlerinden bahsederim, gözlerinin ne kadar güzel olduğundan
kimi siyah bilir, kimi masmavi, kimi de yemyeşil
her biri sever benim gibi, her biri sana yazar şiirlerini
bilmezler ki geceden uyumuş yüreğinin hali pür- melal
bilmezler ki sevişmelerin ümitsizliğinde hicrandır helal.


Kıyıya vura vura artık yanaklarında öpülecek tek yer son mısra
acını görebilmem için ölmemem gerekiyormuş, anladım.
Takılıp gitsen de kendi şüphelerinin ardı sıra
bir parçan kalmasa dahi avuçlarımda
sevebilirim yine de ben seni,
o şarkı çaldığında!





..