küresel güdüm ertesi kimsesiz onuncu köy
yağmur bulutlarını tarıyor dokuz servi
sekiz çınar ağlamaklı iskele meydanı’nda

kükreyip yedi deniz ülkesinde
yalnızlığa konuyor zırdeli rüzgâr
arena öykünümlü altıyol’da
ana avrat küfrü beş geçiyor düşleri

yıldız ölümlerinin farkında değil oturak
öksüz hüzünlerini yüklüyor dört ayağına
umutları prangalı fukara kent parkında

üç kerteli merdiveni yoruyor inadına
söğüt görünümlü iki karadut gölgesi
ekim yaprağına kanat takıyor üç güvercin

yalınayağa ağıt döküyor yaralı mevsim
sidik soluyor mukavva arası çaresizlik
müebbet sefaleti kelepçeleyip koynuna
kaldırımlara perçinliyor uykusuzluğunu
öte yanda kutsal mabetlerini kirletiyor
bir ilaha kul yarım insanlık

akrep zehrini akıtıyor güne
sessiz isyan çeyreğine dokunuyor yelkovan
mil çekip martı gözlerine
ateşini körüklüyor günahın
ikiyüzlülüğü ceplerine dolduruyor zaman

tramvaysız törpüleyip bahariye yokuşu’nu
eğri büğrü yol ucunda kanıyor moda
fahişe şehir istanbul’da
sıfır noktasında gemilere yükleniyor son tren

-üşüyor tragedya-


02 ekim 2011 kadıköy
murat aydın doma