K Ö R L Ü KŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Van’daki halkımıza ithaf
demire şekil veren ellerin kaybolmayan nasırında gizlenen yoksul sofralarının yarınsızlığıdır görmez bilmezler bulanık bir çayda akan kınasıyla gelinin açık kalmış gözlerini ellerimizle vuruyoruz ölüm gongunu hâlbuki gel geç değil bu körlük ya ateş ya buz ölümlerden ölüm beğen diyor felek! içre bırakılan kıymık çıkmayacak mı ömürce!... ne zaman birleşip ses vuracak el? beline sarılmış soğuğun ağırlığında uyku dolanırken bedeninde ne kadar büyük adım atabilir ki insan? baharı görmeden filizler kırılıyorken kökten haykırıyorlar avaz avaz bizim yarınımız yok mu ey hayat! yaşamak dediğin bu mu ey hayat! yaşamak dediğin bu mu?... Hâdiye Kaptan c) Bu şiirin her türlü telif hakkı,şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir |
saygılarımla