ÇEÇEN DESTAN -I-
Allah’tan gayrısına, başımı eğmem diye
Yeniden şâha kalktı, Şeyh Şâmil’in torunu. Kükreyince Çeçen’im, aslanca savletiyle Küfrün burcunu yıktı, Şeyh Şâmil’in torunu. Sıra geldi küffârı, avucunda ovmaya Kafkaslar’ın ufkundan, güneş gibi doğmaya Kendi îman gücüyle, karanlığı boğmaya Nurdan meşâle yaktı, Şeyh Şâmil’in torunu. Rüzgârlarla raks eder, bu yaprak benim diye Göklerde dalgalanan, bu bayrak benim diye Ölürümde çiğnetmem, bu toprak benim diye Olan kanını döktü, Şeyh Şâmil’in torunu. Yetmiş yıldır Çeçen’in, azığı olmuş çile Bu dâvâ bitmeyecek, Kafkaslar bitse bile Nemrut-sinek misâli, minnacık gücü ile Bir devin kolun büktü, Şeyh Şâmil’in torunu. Cepheye koşar gider, gider gibi düğüne Kızıl ordu vız gelir, Çeçen’in bebeğine Tekbir sedâlarıyla, Asya’nın göbeğine Yeşil bayrağı dikti, Şeyh Şâmil’in torunu… 10/01/’95 Hanifi KARA |