Değerli arkadaşım.

Savaşmayı maalesef unutmadık. Ama Çanakkale'de gösterdiğimiz asaleti unuttuk...Ne diyordu orada savaşan bir Anzak Subayı: ' Biz savaşan iki ayrı devletin insanlarıydık... Ve biz Allah'a dua ediyorduk Ne olur Allah'ım bu insanlara karşı içimizde biraz olsun nefret duygusu uyandır diye ...Evet savaşıyorduk ama birbirimizden nefret etmiyorduk...Türkler de aynı durumdaydı...Savaş vardı ama nefret yoktu....

Şimdi ise aslında düşmanımız olmaması gerekenlerle savaşıyoruz...Her iki taraf ta acımasız bir nefretle savaşıyor...Yanlışlıkla kendi tarafımızdakileri öldürüyoruz...Buna rağmen '' iyi ettik de öldürdük '' diyebiliyoruz.

Demek ki unuttuğumuz şey savaşmak değil... İnsafı , merhameti, dolayısıyla insanlığı unuttuk.


Selam ve saygılarımla.

Utanç olmamalıydı dönüp arkama baktığımda
Sevgi olmalıydı göklerde dalgalanan
Adım izlerimizde aynen
Nerden çıktı bu ölenler,
Hayatı kayıp gençler


Unutulduk karşı limanda
ve unuttuk savaşmayı
Yere çömecek kadar mıydı gücümüz
Yerden bir taş alacak kadar
Görmeyecek kadar oturduğu tümseği


Biz unuttuğumuzda oturduğumuz yerleri
Başkaları aldı tapularını
Tepemize basıpta oynuyorlar
Yukarıdan bakıpta ağlıyor minareler
Görüyorlar imanın zorlandığı gökleri !

......Anlamı ve anlatımı ile okuyana haz veren dizelerin
yazarını kuyluyor ve saygılarımı bırakıyorum sayfanızın bir kenarına.
.....Sağlıkla kalın , hoşça kalın.