KaraŞiirin hikayesini görmek için tıklayın karanlığın dilime düştüğü bir vakitte, insanlar...
Düşlerime kan düşüyor
Ya ben karanlık bakıyorum Ya da hayat zifir kara Kaç hecede doğar hayatın gerçekleri Işıkları sönmüş insan sureti taşıyan Gölgesi büyük, zihni küçük Canlıların Lastik gibi uzatırken sözcükleri Yalanla, yalın olabilmenin En güzel yanı İnsafsız, insan olabilme meziyeti Avuç içi kadar toprak Yağmurları alırda koynuna Zalime yer vermez bağrında Yaprak döker kimlik yaşı Alabildiği kadardır fikir başı Çıkmaz sokakların da gardiyanları vardır Hayat yolunun başında pusu kurmuş Her adımda yeni bir can… Kan oturdu gözlerime Ya ben karanlık görüyorum Ya da hayat kömür karası s.ç |