bilmek istiyorsan...
göçebe cümlelerin yorgunluğuyla sustu dilim
herbirini ağzımda unutmuşum meğer bundanmış ağırlığı sözcüklerin. sevgilim, sanma ki tek sahibi sendin kalbimin ben bu yüreği kimbilir kaç kez ödünç verdim aşka. her seferinde sandım ki bu başka -değildi elbet- bunun adı büyümek olsaydı eğer -ki büyümedim- dağları kıskandırırdı ihtişamım oysa hala cümlesini arayan küçücük bir noktayım satırlarda. sevgilim, heybetini yitirdiğinde sözlerin nazarımda. düştü anlamı tümcenin. hiçbir yüklemin hükmü yok öznesi sen olan sayfalarda. bil istedim... |
küçücük bir noktayım satırlarda.
bu yetti bana şiir için.
KOCAMAN şiirdesin deniz...