Bütün Niye’lerimden önce gelen
Sorum’sun.
Hiç cevap bulamadığım..

Elma Kurdu’m..
Nasıl da bunca zaman yaşamışsın içimde,
Hiç ses çıkarmadan..
Ne zamanki dağıtmaya başladım kendimi,
O zaman çıkardın başını yuvandan..

Ben çığlık atmasam,
İçimde beni minik minik yemeye devam edecektin..
Ben küçük küçük acımadan yok olacaktım..
Önce biraz uyuşturup,
Sonra ısırıklar atacaktın,
Ben hissetmeden içten içe yok olacaktım…

Isırmasam ben Elma’yı
Senin Kurt’luğun ortaya çıkar mıydı?
Sen kemirmesen içimi
Ben ne kadar Elma kalırdım?

Daha ne kadar sessizce içimde yaşayacaktın?
Sen kendi yuvanı yiyerek yıkıyordun..
Ne kadar farklıydık işte,
Ben Elma , Sen Kurt’uydun….
Ama iç içeydik ..

Kemirdin durdun içimi,
Göçtü kalbimin sol yanındaki boşluk,
Artık tekrar kalp olamayacak kadar bir tortu kaldı içimde
Ölümcül darbelerinden,
Ömrüme kalan…

Telaşım hep parmak uçlarımdaydı,
Aklım, içimin alabildiğince acı,
Hangi elmalardan gelen kokuydu kokun,
İçten içe çürüttüğün,
Nasırlı ellerindi ciğerlerimi acıtan…

(OnDokuz-Aralık-İkiBinOnBir*15:00)
Nevin Akbulut