Aprantiler
hep bir kırıklık ve hep bir çoğalmayla
uğulduyor oda koyu düşünceli seslerle dökülüyor duvarlar terime sığınmış çığlığının kimler pıhtılaşmış içinde ne çok boyutu var gözlerinin tüm masalların felaketi karalanmış kirpiğinde hepsini hepsini düşür kendinden hepsini ben saklayacağım aydınlık bir yol uzanıyor önünde sarı bir şimşek yakacak tüm yitik kentleri son ıslığını çalan kirli çocuğu çıkaralım bu esrik geceden tüm günahları af olsun biraz sen olsun biraz ben olsun salalım gitsin düşlerine nefesimizde gizlenen yüzyıl büyüklüğünde bir tay sınır tanımayan direnişçiler gibi koşuyor yüzümüzde unuttuğumuz ateşlere şimdi tüm yalnız çocuklar yakıyor kimselere anlatmadıkları dertlerini şimdi derin bir soluk al şimdi bu doyumsuz sevecenliğe boya kendini... |
her yeri maviye boyasın şiir çocukları
şu mavi tay gibi
UMUTLANDIM YAŞAMAK ADINA CANIM
İYİ Kİ YAZIYOR KALEMİN...