çatlayan iğnedenlikzaman sokağın karanlığına şutladı bizi sikindirik bir dünyanın kapılarını açarak ben tanrının çocuğu değildim galiba yağmur bana yağıyor bana doğru yaklaşıyor alçak bulutlar ve yetimhanede boktan bir müdür nutuk çekiyor bu sokakları ben mi kirlettim sanki yoksa sizin o kutsal normlarınız mı sıçtı dünyanın içine bir çocuğun gözyaşı neyi anlatır havai fişek gibi seyre daldınız kızılağaç kabuğunda tabutlar geçerken öyle bir yangın yeri ki kalbim dilimdeki kırlangıç öldü tüm nehirlerin önünü kesen cellatlar ne kadar tümevarım-tümdengelim sözleriniz varsa alın kıçınıza yapıştırın şenlikli bir bahar gibi nemrut’ta güneşin doğuşunu izleyin tanrıların kollarında gördüm çocukları Aysu |
kokusundan tanıdım, şiirin sızısını.
ellerine sağlık şair.