doğru ya her aşkın bir hikâyesi olmalıydı...

ah şiir !
bu gece batıracağım tırnaklarımı yüzüne
kıracağım kanadını kolunu
konacak bir dal bulamayacaksın kendine
seviştirirken sessiz harfleri
ağır ağır inerken tülden hayallerin perdesi
akacağım gecenin içine içine..



karanlık geceyi aydınlatan tavandaki silûetin
düşmemek için tutunduğum düşlerim
belleğimde biriktirdiğim tüm cümlelerim
yoktu ve gece çok soğuktu...



sus !
haykırma kadın
satamazsın
yalnızlığı ucuz fahişe mi sandın
anason kokan dudaklarının arasında
içtiğin zıkkım kadar
kim var ki sana yakın
dedin ve gittin..



kalanı yutacaktı birazdan gece
senin adını soluyor bak yine her hece
isyan-ı sebebim yokluğun
özlemin yağıyor üstüme ince ince
bütün kadehler senin şerefine
dedim ve geldim
oysa ben gitmeyi hiç becerememiştim..



sevişken zamanlara bırakıyorum seni
tekil yalnızlıklarımda büyürken sen içimde
sessizliğin dinmeyen kasırgalara vesile
ey a ş k !
ses ver ölüyorum..




gecemin içindeki isyan potporisinin
perdesini aralarken
senin için aldığım son nefes t/uzak !
şimdi dur yanımda elimi tut ve yüzümden uzaklaş
ağlamadan gözlerini çek gecemden...




ah kadın !
ahmağım
nedir bu sesindeki telâşın!
kırılganım, kısrağım
hüznün tüm renklerini sırtında taşırsın
al bendeki emanet gülüşlerini
acılar yalnızca senin mi sanırsın
kır kalemini artık
as şiirini geceye
gün aralansın..