Elinde bir kibrit çöpü vardı sadece
Yakmak için mi bedenini yoksa ısınmak için mi anlayamadım
Bilinmezliğin barutlu tabiri…


Ve yüzünden belliydi kederinin keyfi yerinde hali
Siyah ceketli anılar saçlarını yoldurmuş akları doldurmuştu
Adını sordum
Gülümsedi
Karatahtada yatıyor baksana dedi
Nerelisin dedim
Hayattanım,
İçimden bir yerlerden dedi…

Gecenin siyahi şalı var üzerimde
Dilimde küfür
Gözümde nem
Gamzemde gölet…

Gölgelerden güneşi boyuyorum
Kıstırılmış acıları getirmesin kirpiklerime diye
Boğuldukça kabuslarımda
Can havli ortaya çıktım
Adım karatahtada biliyorum
Ölüm karasevda alın yazımda…

İnsanım önce kadın olmaktan öte
Yürek taşıyorum ve kuşlarını ağırlıyorum suskularımın
Odalara kapanmayan hıçkırıklarımla eşitsizliğimin yankılarını hesaplıyorum
Esir pazarında dökülen çiçeklerden
Bir demet kahır toplayıp
Dileklerimi bırakıyorum ikarus’un kanatlarına
Bıraksın diye güneşin alazına
Tenime pay biçenlerin diyetini ödedikçe
Avazıma boğuldum
Paydak gölgelerinde adımların
Takvimleri vuruyor bin kasırga
Sırtımda şekilsiz kamburlar haramilerden
Yüreğimde kurşun izleri eşkıyalardan…

Ben kim miyim?
Terkedilmiş bir senaryonun kahramanıyım
Dudağında salyalı repliğim adam bildiklerimin
Harcanmışlığımı görecek kadar körde değilim
Oyuncaklar düştükçe bir bir ardıma kadın oldum
Kovuldum muhrik acılarını taşıdığım oyunlardan
Sek sek adımlarımdan kalma hayallerimle
Alnımdan kaçan uçurtma sevinçlerine
Kuyruklar biçiyorum…

K’ana saplanan kirpiklerimden b/akıyorken suretime nefesler
Avazım çıktığınca susturuldum
Ve ağladım çelimsiz karanlıklar korkutunca
Can’ım damardan akıyormuş yol başında öğrendim
Öğrendikçe canımdan vazgeçtim
Öğrendikçe dibe çöktü sinişim
Öğrendikçe anne demeyi seçtim
Sessiz sedasız…

Boyun eğmeye tabii kimliğimle
Gayyur hüzünler seçtim gözlerimin ücrasına
İşte Hayat’tanım dedim ya
İçimden bir yerlerden
Oyuncaklar arasında bir kadınım
Sek sekle düşegelen
Zaferlerim olmadı benim
Eğreti gülüşlerle yaslıyım umudun olmayan o mavi atlasına…




Sana yavan sözcükler biriktirdim
Yüreğimin isinden öp beni anne
Ellerim
Ellerim çamur anne
Dudaklarım yansın ki ellerim çamur
Sarsından gülüyorum hayatın
Bir kibrit çöpü saklıyorum avuçlarımda
İntihara kurban gitmeyi arzuluyorum
Defnet beni “onurlu ölülerin” yanına
N’olur anne?