kapıları kilitleyin, kapıları
sımsıkı sarılsın birbirine çelikten kolları
ürken bir gün yitsin ’hoş gelen’ misafirlere
kanı akarken ölüme üşüyen bir beden
çocuklarınız duvarlarınızı öpsün
koca çınarlarınız sevinçle dokunsun tokmağına
bir ihtilal daha olabilir sizin adınıza
varoşlarda yakılan mavi hayallerin sızıları
girmesin gölgeninizin yamacına



ağır aksak çekilebilir baygın zevkler
hiçbiriniz duymayabilir
geceler yakılan fotoğraflar kadar eski
ve artık geri dönüşü olmayan ölümler gibi
ürkütebilir yüreğinizi



çarparken rüzgar göğün dudaklarını yalnızlıklara
herkesin üşümüş bir anı vardır diye
çadırlarda g/izlenirken sizin gibi insanlar
serüvenleri her ne olursa olsun üşürken çok uzakta
üşütürken duygusuz kalışlarınızı mevsimsiz yatak odalarınızda
bir çocuğun öldüğünü duymamak için
bir çiçeğin soluşunu bilmemeniz için
bir ölümün adı daha canını sıkmaması için
kapıları kilitleyin, kapıları



hiçte merdan değil, hiçte şu kahpe-yi meydan
merhametin gözlerine çok katlı mim çekmiş zaman
kapatın gözlerinizi, kapatın o zaman
işte yalnız budur size hayat diye tanınan