osmanlı padişahları bayramlarda, merasimlerde, ya da cuma namazlarından çıkışlarında atlarına binmek için halkın içinden geçerek binek taşlarına doğru ilerler halkta onları---gün akşamlıdır sultanım---diye karşılarmış..

dünyanın fani, sultanlığın gelip geçici olduğunu vurgular ve bir anlamda o koca koca sultanları uyarırlarmış...sizi bilmem ama bana çok anlamlı geldi...saygılar

Gün akşamlıdır sultanım…

Hayat, sırtına geçirdiğin yamalı fanilik.
Bürünür bir gün yaşlılık gömleğine gençlik.
Hiç beklemediğin anda kafesinden uçar güzellik.
Gün akşamlıdır sultanım…
İpekten hayali kumaşlar, bedeni saran iki metre kefenlik.

Ağlayarak geldiğin bu alemdeki gurur da nedir?
Son anda, fayda vermez pişmanlıklar akla gelir.
Süsleyip durduğun endamın, musalla taşına serilir.
Gün akşamlıdır sutanım…
An an tükenir ömür, adım adım ölüme kilitlenir.

Güzellik maziye gizlenir, atide kırış kırış yüzler.
Burnunun ucunu görmez, adına methiye dizilen gözler.
Şanslıysan, ardından rahmet için açılır eller.
Gün akşamlıdır sultanım…
Ağzını açmış seni de yutar, son durak kabirler.

Tarihin tozlu sayfalarında, ölmem diyen Karunlar.
Hani nerde İbrahimi ateşe atan Nemrutlar.
Hesap için sıraya geçer boynu bükük mazlumlar.
Gün akşamlıdır sultanım…
Kahkahaya dönüşür, ardından yakılan ağıtlar.

Mağrur mağrur dolaştığın mekanlar viraneye döner.
Mezarlar kapı olur tüm yollara, ömür biter.
Bülbüller susar, solar can bahçesinde güller.
Gün akşamlıdır sultanım…
İnsan bu, topraktan gelir ve geldiği yere gider.