VURDU GÖZLERİN
O gün, o diyarda, bir hâller oldu
Canı, can evinden, vurdu gözlerin. Göz göze gelince, kendin sussa da Hâl diliyle sordu; sordu gözlerin. Avcunun içinde, ovmak istedi Gönül havanında, dövmek istedi Alıp girdâbında, boğmak istedi Beni benle yordu; yordu gözlerin. Aşkın kazanında, yaktı, taşırdı Bu nasıl sevda ki, o da şaşırdı Daha ilk bakışta, nâra düşürdü Ne tuzaklar kurdu; kurdu gözlerin. Attın kemendini, kalbe girerek Beni benden aldın, yere sererek Gönül gergefine, birden gererek Dantel dantel ördü; ördü gözlerin. Kara’m seni sevdi, inan ki candan Sen onun kanından; o senin kandan Elimde değil ki, beni dört yandan Koza gibi sardı; sardı gözlerin… Hanifi KARA |
Attın kemendini, kalbe girerek
Beni benden aldın, yere sererek
Gönül gergefine, birden gererek
Dantel dantel ördü; ördü gözlerin.