ben şimdi gelmiyorum ya
zehir zemberek bir kızıllığa uyanıyor düşlerim

içimi içimden soyup
en olmadık zamanlarda akın ediyorum çığlıklanmış korkularıma
şaşkınlıktan dilimi yuttuğumda mesela

ben şimdi öylece duruyorum ya
zevk ediyor büyücüler kahve diplerinde

çok biçimsiz hınçlar büyüttüğünde
yaşamak bilgelik gerektirir diyorlar
oysa bilgeler de ölüyor sonunda

şart mıydı kahraman olmak diyorum
haritalarda kaybolurken masallarımız
cennet hangi sevabıma daha yakın bilmiyorum

ben şimdi susuyorum ya
tinerci çocuklar karton döşeklerinde uyuyorken
en dibinden karanlığın bir ağlamak geliyor

ama ayaz

batık gemilerinizin içinde çırpınan ruhlarınız hala kafa tutuyor
sökülmüş geleceğinize
bizim de karaya vuramayan med-cezirlerimiz
g/örmeye çalışmadığınız heveslerimizden damlıyor


biz iyi insanlarız diye bas bas diretiyorum
öfkenizi hala anlamıyorum
bu kin de nesi manzaranın önünde

anlatın diyorum
bilmek anlamamaktan kötü değil
’kalbin kabı akıldır’
- su gibidir insan dediğin
çatladığı yerden akmak için yol arar durur kendine
yıkmak ister bendini

- öyleyse bu katılık neden

ben yolumu bulurum
kaybolsam da bulurum
önüme barikatlar kurmayın
yeter bağırmayın benliğimde

ve bu kadar çok susmayın
sizi duyamıyorum kibirlendiğinizde
alçak mı oluyorsunuz
gönlünüzü alçaklara indirdiğinizde

ki sessizken daha çok anlıyorum düşüncelerinizi
ama yalandan bozma gerçeklerinizle
çoğalmayın zihnimde

topraklarımda devşiriyorsunuz aklınızı
fakat görüyorum ki
nankörlük etmek için yaşayan adımlarınız var
çok fazla hainlik beslemiyor musunuz damarlarınızın akışkan şahaneliğinde

ben şimdi kanıyorum diye
daraltmayın eksenimi
akbabalar gibi üşüşmeyin tökezlediğimde

yaşlarımı toplarken dağıldım
yaslarımdan tutunmayın

bunlar benim intiharlarım
alacaklı değilim hayattan
en acısız sözcük ölüm artık
yaşamaktan daha yalın

sayıkladığım için
bu kaçıncı tekrar demeyin ne olur
saymıyorum artık lekelenmiş parmak izlerimi
bozgunlara uğrattığım saç diplerimi
yoklamıyorum artık

şiirlerin doğum sancıları için dişlerimi sıkmaktan
imgesiz yaşayanlara inat
rahmini parçalamayı öğrendim cümlelerin


kasımayazında
inceldiği yerden kopamadığında büyür mü insan siluetleri



...







fulya/kasım2011