Fırtınalar kopar yüreğimde, gök gürültüsüne dönüşür….
Şimşekler çakar bedenimde,
dolu yağar gönlüme,
yüreğime vurur her tanesi tüm şiddetiyle…..

Kocaman dünyanın mahşer kalabalığında yalnız kalırım bazen!..
’Anasını satayım’ deyip;
çekip gitmek, kaçmak isterim her şeyden
ve vazgeçerim tüm düşlerimden ……

Hayat şiir olur kimi zaman dudaklarımda,
inci tanesi gibi dökülür.
bazen zindan olup uzak ufuklarda,
katran siyahına bürünür….

Kimi zaman karanlıklar ışık,
geceler gündüz olur çaresizliğime….
Kimi zaman güneşler gölge,
gündüzler gece olur ümitlerime …..

Gönlümün kırlarında dolaşırım bazen,
rengarenk çiçeklerini dererim bahçelerin,
yemyeşil ovalarında eyleşir,
ıssız ormanlarında göz yaşlarımı silerim…..

Bir bakarım;
Dikenli yapraklara, çorak topraklara düşmüş yolum.
Sarp kayalara, geçit vermez patikalara vurmuşum.
Başına gelmişim uçurumlarımın,
yuvarlanmamak için çırpınıp dururum…

Bazen kavurucu güneşler vurur beynime,
sığınacak gölge ararım.
Bazen yağmurlara yakalanır,
çaresizliğime yanarım….

Bazen soğuklarda üşürüm,
ısınmak için güneşi düşünürüm.
Bir bakarım kapılmışım ayrılığın seline,
çaresizce sürüklenir, düşerim hüzünlerin eline…..

Bazen sarıp sarmalar beni,
şefkatle vurur lodos sineme.
savurduğu yapraklarla
buseler kondurur benlerime….


-Zafer YANIK-