bitiremedim seni bitmişliğimde...
görüyorsun ya şiirlere son satırdan başlıyorum artık
eskiden olsa hüzün vadilerinden derlerdim solgun çiçekleri
deste deste dökerdim dizelere
son mısradan bir uyak önce.
bakış bakış baktığım her nesnede senden bir parça buldum
sürgün diyarında sensizliğin yaşarken mahkumiyeti
söylenilmemiş türkülerde dinledim seni
seni ezberledim aşk şiirlerinde
ve ders kitaplarında seni öğrendim anlama- anlatım etkinliklerinde
seni baştan sevdim
yokluğunun yaşandığı vakitlerde bu sefer
bu sefer seni tanımamışlıktan önceden başladım
çünkü seni tanımadan öncesinin anlamsızlığını öğrendim
tüm cümlelerin düşüklüğünü gördüm
seni anlatmadığım kompozisyon yazılarında
ve tarih derslerindeki tüm savaşların bir tek haklı gerekçesi varmış
daha yeni anlıyorum sensizlikle dolu olduklarında.
yeniden işledim tarihi seninle başlayıp sensizlikle bitmeyen
müzik derslerini daha yeni sevdim
senli notaları terennüm ettiğinden beri
ve yokluğunun acısını yeni anladım
coğrafya derslerindeki tüm jeolojik zamanların yaşanma
sebebinin seni arayış olduğu
ve matematikteki bilinmeyenin aslında sen olduğu
ve sessizliğinin bir nota olup adının es olduğu...
kalemi yeni tutmayı öğrendim ve yazmayı da
adını yazdığımdan beri kağıda
ölümü gördüm sana yaktığım her ağıtta.
körlüğümü gördüm,
kör kütük sarhoşluğumda
ne şimdi aşkı terennüm eden mısralarım var
ne hüzne dair bir şarkı
sevinci zaten kaybetmiştim gidişinde.
hayat bilgisi derslerinde bilgisizliğimi öğrendim
sensiz başlayan her vakitte.
sınıf tekrarına kaldım aşk ateşinde
tekrarı yok, bütünlemesi yok.
yokluğun kollarında erimek an ve an kor ateşe atılmışçasına.
bir pazarda üç kuruşa satılmışçasına.
yaşıyoruz işte...
sıradan bir sözcükle özetleniyor artık benim için hayat.
denklemini çözdüm yokluğunda hayatın.
hayat,
varlığınla var olan yaşam
yokluğunla kapkara hüzün yumağı bir akşam.