Bir martı bir denizi terkediyor
yanıtlanmamış tüm sorular adına
verilmiş sonra çok unutulmuş sözler adına
bir defter nasılda böyle kolayca kapanıyor
söylenmiş kelimelere mezar olarak

adımı unutuyorum
şehrin vedaya açık alanlarında
sesim çoktan yaralı bir nehir diyorlar
hatırlamıyorum

ayrılık
ikimizin suya döktüğü boncuklar olarak kalmadı
bütün aynalarda yüzüme kapanan bir el oldu
ve çoğu kez kendini gören bir ölüydüm ben
bilhassa sabahları

ah sabahları
bir martı bir denizi terkediyor sabahları
durmadan çocuk oluyorum yıkılmış duvarların altına
durmadan sokağı yanlış çiziyor kalemler
vede yağmuru vede denizi
kimsenin ama hiç kimsenin görmediği bir yere

soğuk bir imgeyle boydan boya kuşatılıyor kağıtlar
sakıncalı şarkılar gibi dilimizi kaçırdığımızda aşktan

belki akşam olmadan yeniden karşılaşacağımız
sicili temiz kalmış bir köşe belirir bu resimde diye
bildiğim tüm dilleri unutup koşuyorum
gittiğim her yere külümde dökülüyor
bıktım tembelliğiyle

toprağa sokulmuş bir gül gibi iğneledim avuçlarıma
yerleşik hayata geçirmek umuduyla aşkı
beni kim anlar ve neyle anlar
bir susku kıyısında zor şiirler yazıyorken
kanlı bıçaklardan korunan çılgınlığıyla bozkırın

ip nerede kopar
bir mevsimin değişmediğinde kopar
düğüm atsan ne çıkar ırmaklara
hem salt değil artık su
ikimizde dalga değiliz suyu kırıp göğe bansak

bir martı bir denizi terkediyor
omzumdan akşam akşam yeşiller akıyor karanlığa...


eylül __İstanbul__Ünal Yiğit