bir ismim bir gölgem birde tarihim olmalı
ateşin ve suyun mazisinde biraz erselik
ah o tenimin ne çok çektiği şark çıbanı mahmuz
her düşten eli boş dönerken öğrendiğim kuralsız bu dili
kara çalılardan topluyordum
çok ellenmemiş bir ay çıtırdarken uzamımda


adımı unuttuğumu söyledim size
bir nehir vardı pencereden sarkardı
durup durup kendini yorumlardı
martı sesiydi
konuşunca sabah olurdu denize
ve biraz insan kalıtı benim ötekine duyduğum
baharda ise kesin kolum kırılırdı kalbimden
bir daha doğarsam
mümkünse sobeleyin kalabalıktan kaçmadan
oyun uzadıkça ölüyorum aranızda
beni hiç saymayın
adımı unuttuğumu söyledim size


ve değişmiş kentlerde görmeyeli
ak da kara da değişmiş
cüceler ve cumartesiler
cünup oyuncaklar kalpazanı uzun çarşıda
yorgun gözleriyle dışarı asılmış fahişeler
yanlış adresin balkonundan genci yaşlısı

yemyeşil bir sokaktı oysa burası
ve masum aşklara ikindileyin buluşma noktası
soluksuz koşardık buralarda
el ele değince vaki olurdu ma’na
doğrudan doğruya su kokardı kadın erkek

söze dokunmuş bir imbat nasılda bulandı

sonra sustuk bir şarkının avuçlarında
’en leylim gecede ölesim tutmuş’
eylülden sonra biraz orta doğulu olarak

birazda
sırlar tarihinde unutulmuş dilim
dönemem Mecnun düşlerimden geriye
akreple sevişmekten cızırtıyla uyanırken kalemim
ve görüyorsun
eninde sonunda dönüyorum çöl kızgınlığına
silinmiyor ve silinmedikçe
bir ülkeden diğer ülkeye örülü bir duvar
suyun suya yasak aşkı
öteden seslenen bir kumru benim kül defterimde

hatırlamıyorum adımı ve sesimi...


Eylül_2011 İstanbul __Ünal YİĞİT