I

gecenin açmazına tenini süsleyen aşifte kıvrımlar
gündüz mabedlerine sinen kargalar kadar yaşlı
sabahın açlığını celladın avurtlarına çakan ışık
ilkindi vakti çalar davullarını
bir mesele vardı
tarihin ana avrat sövüşmelerinde

vucudun aslana atılan en adaleli zamanında
ölüm üzerine ölüm mü kumar oynar
yoksa kişi midir oğlu olamayacak kadar aciz
insana tapıp toprağı mı ateşi mi seçmeli nihayet

bir şâha name ekleyip kitapsı sunumlara kalır felek
filandan filancaya at fışıkısı, balmumuna sarılı bir kelle
savaşılır elbet
uğruna geleceğini feda ettiğin her şey için
ama değil ahlâkın çocukların mezalimini unutur mu Rab

yavrusunu yiyen balık gibi dişleri keskindir acizliğin
öyle bir acziyet ki bu gösterişli altınlar göğsünde parıldar
süt emecek memeyi kanlı bulan bebek
ilahi bir kudret sanıp yakarsa kitapları
dönersin Bağdat’tan, şirazen kaçar , Yıldırım çakılır kafesine

en sonlara varmanın
bir kabrin 14’sü falına mübaşir kılınmanın sanatı at sürmekten geçer
değildir dilin zenginliği el gölgesinde
ilk bulan olmalısın kullanan ve hep yazan
göçebe değildim biliyorsun
göçtüm fakat çizdim ve beşik oldum
hadi bir tek mezalim göster tenimde


II

Bu yoklamanın hükmü yok
önce kaynayan yağın başımızdan akmasını izle
başka bir ırkla irkilme evvelime
ahirimi görsen belki şaşarsın

çok millet gelir acuna
ama ismiyle değil ecriyle kalır ancak
kanı tuzlayıp tekrar damarlarına iğneleyen otacı gördün mü sen
işte şu elmacık kemiklerimdedir rumuzu
neden kısık ve kırmızı bakıyorum anla

ya tesbihin imamesinde kehribar koyusu sancılanırım
ya da öldüren cevelanda geleceğin akışı öksüz kalır
yüreğim isli bir kandilin ihvanını tartmaz bilesin
Tanrının en beyaz yerindeyim ve en yakın

III

sana diyorum tarih
kaldırılan saltanatları mı düşünüyorum sanıyorsun
ya da demokrasinin anlamını mı
fiili çözülmüş bir cümle gibi kaldığında anlayacaksın
Türk’ün hangi isimle çağrıldığını



AHMET SERDAR OĞUZ