Eşim’e


henüz ham suntalı bir masanın kalemliğinde
aşkın lisanına okur yazarsız halimiz

yeşil tahtayı sarı ve büyük gözlüklü bir kız siliyor
bacakları kırılacak gibi ve bademcikleri yeni alınmış
eski bir fuselye şişesinde sayıyor makarnanın ufaklığını
simit kuyruğunun yanında
uğur taşı arayanların içinde hevesli ve saçları kırık

daha beton olmamışken toprak sahamız
eli ağzında bir şaşkın forveti gole süsleyedururken
nerden bilirdim kızın ne manaya geldiğini

hatırlatanlar çıkar şarlatandır bazı okul çocukları
ama masumdur utangaçtır benim vasat çocukluğum
sigarayı tedirgin çeker ilkokul sıralarında
millerim ve gazoz kapağım ne kadar çok olmalı
derdim derttir ki öyle böyle değil
ütmeli ve ortağı bol bir ayakkabı kolisini kimsenin parası satın alamaz benden

anlıyorum kendimde uyarılan bir telaşın tebessümünü
ama uğur taşını bir ben bulamazdım
uğursuzdur bu yüzden beni şiire iten saçları uzun ve sırada kenara itilmiş orta mektep ritüelleri

bacımsın!!!
aman!!!
burda tartıyı bir hoca tutar ki
senle evlenip evlenmemek açısını sorgulatır bana
yok hala mı tebessümün sırrına faniyim bilemiyorum
ama siyasi kitaplar var sıramda
beni aşk adı altına açığa alır mısın
örneğin göle bakan bu lisenin en havayi köşesinde
hani burdaki sırıkları kavak ağacı olacak diye diktiğimiz yerde
kızın o muhtevasını erkeğe içerleyecek alimliğini usta gözlerinden sunarmısın
sunakları kirlenmiş bu sahte aşk adamının
diğerleri olacak tarihine

ders saadet bulmakmış bir matematik hocasını ağlatırken sınıfımızda
ve tecrübeli olarak ikinci yılımda
akademik olarak aşık olmanın ve meslek erbabına dönmenin yönünü tayin ederken kendimde
namazgahta ikindi diye öğle namazı kıldırtan beyanın mı
yoksa ben sahte aşk adamlığımın sahici ilk durağına mı yenildim
yok
ben yeşilin asilliğini fukara diyetime ödetmek için yattım istihareye sen gibi

ama ilk hediyem gibi
hani gül kokan o kırmızı tesbihi sıranın altında unutacak kadar acemi
ankesörün o eski kontörlü zamanında
arkadaşların harçılığını toplayıp fıskıyenin sol kenarında
seni ilk kez sevdiğimi söyledim


kalemin bir lisanı var artık
ve benim şiirlerim sana dönüşmek için duyargalarımı keskinliyor

ayırlığın çok büyük bir hükmü yok nazarı saymazsak üzerindeki
az kalsın bırakıyordum sigortalı bir işin meramını
ama yeşil kart vardı
ve ellerimin marangoz yaralarına açık nasırları
ben daha kızın ne manaya geldiğini öğrenmemişken
seni kaçıracak planlar yapıyordum soğuk bir şehrin
kale arkası mahallesinde
olacaklar kaderin tecellisinde zikrimi ödüllendirdi
ve kanepelerimiz oldu kırmızı
ve doğmaya az kalan bir çocuğumuz

yazdığım kadar konuşsam hatıralarımın recmini düzerdim mısralara
ama o yeşil tahtayı silen kız
şimdi beyaz bir duvağın ertesinde
gönlümün mihmandarıdır
ki şu vakitler
vakanüvistin en ince siyaseti gibi tarihime
o en muhteşem eserini yazıyor
anneliğini


AHMET SERDAR OĞUZ/ ALMUS