KAOTİK ÖLÜ DÜŞLERİ
bi dasesinin gölgesinde…
öpüşerek rinde buluttum göstermedi güneş gecelerde ve yağmur olu… kaç martı boğ…unuttum…! içimdeki ucsu…ipek gırlangıçlar uçuyordu hüzünlü r tuz buz olup ölüyordu . bir ara… yırtık bir… ölü bir…soğukmuş anladım ki… taşlar da üşşehrin mezarlıklarında ve zulmüyılanı sokmuş soktukça sanki ceset tarlası ölümün türkçesi, ingilizcesi, arapcası, çincesi yokmuş . körmüş karanlığın gözleri ve denizde sanırm…akvaryum balıkları her doğumunda kız gibi deniz ceset kustukça… intiharlara tabut olacağız diye suda ği günahları k masal gibi sımsıcak … gül yapraksarıp Hüdaya sunmuş avare bir kadavra… kanserli rüzga için belki de gün arınmak için hüzünbaz bir yunmuş başucumda el sallayan iki ceset... meğer düş kurduğum şehri n…gözler nurdan yoksun “Hamdolsun ki neylesin efsun…// 2006 *tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006 |
Hamd-ü senalar olsun!
Kutluyorum etkinligi...