aşk bir anlıktı
çok usluyduk
geldi bizi aldı






şimdi yokluğunun ertesi akşamı
yoksun
ne sen
ne de sana ait bir şey
hiçbir şey sensizliğinde
hasretinden başka
ölümümden önce



ah ne güzel ayakların vardı da
geçiverirdin sahilde kumların üstünden
yengeçler sevinirdi doğduğun şehirde
ve ay bir başka parıldardı geceleri
sevmek yüreğine değivermişken yakamoz misali



ama şimdi yoksun
yokluğunda ben yoksunum hayata
ne nefes alıp vermek gerekli bir eylem
ne de sokaklarda aşkınla yürümek
hepsi birden sersem
hepsi birden vuslatına elzem


sesinde gökleri inleten naif yakarışlarım
şiirsel bir mesafeye mesken
sulayışlarında yanaklarının is kırıkları
dudak büzüşleri
kirpiğinin bir tanesi avuçlarımda
çok eskiden...



yoksun şimdi adalar kadar
varlığına hasret sensiz odalar
yaz mevsimi, saçlarıma karlar yağar
ne yapsam ne etsem de gözlerim susar
ardın sıra hep yüreğim ağlar


öyleydi
sürmeli
hani gözlerinin yeşili sinerdi de içine
görmezdi hiçbir şeyi
ah sürmeli yeşil gözleri
kim aldı deyip gülüp geçerdi mendilini
beni mi gördü de aşkın siyahları
rengine bürünen dal kırık mıydı yoksa
misafir gelmiş en güzel çiçekti
saçların...


dar geliyor
bomboş sokaklar önüme yığılıyor
gözlerim acıyor, başım ağrıyor
senselleştirilmiş bir sendrom
yokluğunda, hasretin deli ediyor
vuslata daha çok erken ama
hicranın beni yığınla kahrediyor


ne kadar alımlı da olsa aşk
güzellik de bir yere kadar
gönlüm artık aşkın cefasında zevki değil
gözleriyle canlı kanlı
seni istiyor



...