Yalnız kalınca kendi kendini muhasebeye çekebilen, nefsinin kulaklarını çınlatan ve kulaklarından asan insanlara has olan bu özellikleri bir anlık boşluğumdan istifadeyle sayfaya döktüm. Yer yer çok beğendiğim cümlelerle tanıştım; bütünüyle de ’Evet, o an böyle hissediyordum.’ diyebiliyorum..

Galiba birileri tarafından sınanıyor gibiyim.
Ne ilahi bir kudret, ne sıradanlıkta yürüyen insanlar.
Ne de kimliği altın kaplamalı yüreği paslı insan/lar...

Ben, birinci tekilim;
Faili meçhul bir olay,
Adresi kayıp bir yer...
Ağlayan bulutun gözyaşı,
Yârla bir olmuşçasına, yar/alanmışçasına hüzünlü gök-yüzüyüm..

Ben, yerin en dibiyim.
Rakamların aciz kalacağı yüksekliklere çıksam bile kubbeye varamayacak olanım.
Affı bol, merhameti çok olanın aciz kuluyum.
Cümle sonuyum;
Bile bile girdiğim sapaklara gizli özne,
Bütün muammalarıma soru olan zarif bir cümle...
Ve en çok da ön addan yoksun bir kulum;
Sıfat’sızım...

Kimden geldiğimi şakaklarıma dayamış olmalıyım.
İnkâr edemeyecek kadar şeffaf,
İman edecek kadar dolu dolu...

Birinci tekil şahısım ben...
Ebeveynlerimin imlâ kurallarıyım.
Temsil edebilmek adına inanan’ları,
Göğsü cihad meydanıyım..

Ama başaramazsam;
Yaralarsam güveni ıssız bir sokak arasında,
Nefsin nefesini çekersem gözlerime sürme niyetine,
Sol’um, soluğum, soluduğum iflâsa girer.
Şaşarsam eğer beşer’in acizliğine örnekçesine,
Ya tek tufanla helâkım,
Ya hakk yoluna varışımdır duam..

Uzun uzadıya bir ’Aferin!’im...
Ya cümle başına övgülerle konulacak;
Ya da cümle sonuna s/övgülerle vurgulanacak olanım.
Ya bakî olana kul,
Ya da sakînin kadehine günah..

Ben, birinci tekilim..
Tek ilim..
Ahvalim,
Acizim...